ReiDojo forum o nihonto

Nurtuje mnie ta kwestia, od kiedy tylko liznąłem Kenjutsu w formie katori. Otóż jak do tej pory miałem wyłącznie styczność z metodą. iaido, gdzie stopy byly równolegle do siebie, odstęp niezbyt duży, a równowaga i sposób chodzenia były specyficzne, ale możliwe do wyuczenia. Tym wieksze było moje zdziwienie przy spotkaniu z koryu kenjutsu gdzie stopy były do siebie prostopadle, odstęp między nogami ogromny, a wszystko trzeba było wykonywać przy niesamowitych rozkrokach i akrobacjach ciałem.

dodatkowa moja obserwacja dotyczy stylu poruszania sie przez ARMA gdzie stopa tylnia jest odciągnięta pod kątem 45 stopni.

Zastanawiam sie, z czego wynikają tak drastyczne różnice, oraz czy skuteczność danego sposobu chodzenia wynika z wyćwiczenia, czy może pewne metody są skuteczniejsze, lub stworzone do innych warunków, np. kenjutsu zakłada mase skradania się i różnych metod ataku z bokow, a z kolei iaido i kendo zakłada parcie niczym czołg przed siebie, bez zawracania sobie głowy wymijaniem (pac man iaido )

wole sie jednak we wnioskach za bardzo nie wysuwać, bo z drugiej strony nastawione na parcie przed siebie kendo juz w 1 kata robi skoki w boki z cięciem...

Nogi są dwie u każdego i mają za zadanie utrzymać równowagę i nadawać siłę. Jak to osiągniesz myślę, że jest kwestią drugorzędną i dlatego występują różne pozycje w różnych stylach. To co się liczy to osiągnięcie założonego celu.

Tak, to wiadome, ale skąd sie biorą tak drastyczne różnice? Każdy styl walki ma inną formę związaną z jego charakterem, ale czy jest możliwe, że każdy styl chodu ma inną funkcje? jedne słóżą glównie manewrowaniu, a inne nadawaniu siły kinetycznej uderzeniom miecza?

To dobre pytanie. Ja uważam, że geneza była taka: Jeden mistrz opracował taki to a taki system walki i uznał że do niego pasuje najbardziej określona pozycja nóg i tak zostało. Wydaje mi się że główna przyczyna różnic to to że ktoś wymyślił kiedyś taki sposób na osiągnięcie celu, sprawdził go w walce i ponieważ wygrał uznał go za właściwy. Trzeba też pamiętać że jednego mistrza bolała noga, drugi się garbił a trzeci miał słabszą lewą rękę i do swoich ułomności dopasowywał techniki, my teraz już nie możemy tego zweryfikować więc tylko powtarzamy to co zaobserwowaliśmy. Dlatego osobiście uważam że nie należy się sztywno trzymać określonej formy w tym wypadku omawianych pozycji. Grunt to zrozumieć idee. Gdy ją pojmiemy (a nie zawsze jest to łatwe i oczywiste) możemy idealnie dopasować wszystkie czynniki. Czyli skuteczność poprawności własne uwarunkowania. A czemu służą różnice? Myślę że to różne drogi do tego samego celu. W końcu każdy mistrz chciał by jego szkoła była najlepsza.

Trzeba tez pamietac o pewnych modyfikacjach, jakim podlegaly sztuki walki z czasem - np w kendo uklad stop (rownolegly, stopy blisko siebie) jest przystosowany do walki na rownym i twardym podlozu i dzieki niemu mozna naprawde blyskawicznie sie poruszac. Ale juz na nierownym, blotnistym polu walki zapewne potrzebna bylaby inna konfiguracja z szerszym rozstawem zapewniajacym wieksze poczycie stabilnosci w bardziej niekorzystnych warunkach. Ja teraz ze wzgledu na brak czasu z kendo przerzucilem sie na iaido i strasznie dla mnie trudna rzecza jest przyzwyczajenie sie do wiekszej odleglosci miedzy przednia i tylna stopa. Tym bardziej jest to dla mnie trudne, iz zdaje sobie sprawe, ze kendoka zabilby mnie piec razy zanim ruszylbym sie z tego duzego rozkroku

To bardzo trafne spostrzeżenie, inna pozycja jest w równej sali a wystarczy wyjść na łąkę i już pozycja się weryfikuje. Poza tym oczywiście co innego pozycja szkoleniowa a co innego pozycja podczas walki.

czyli tak czy siak wychodzi na to, że prawdziwy samuraj powinien mieć szkolenie MMA, adaptując styl poruszania się do otoczenia

Japończycy ogólnie ciężko adaptują się do jakich kol wiek zmian. Jeśli coś nie przebiega zgodnie z tym co zostali nauczeni zwyczajnie głupieją. Mistrzami zostają właśnie ci co ową zdolność adaptacji posiadają. Natomiast nie brak im ogólnie wyszkolenia i wiedzy. Z kolei Polak na przykład potrafi kombinować i dostosowywać się do sytuacji ale brak mu często wiedzy i umiejętności.

Hmm.. to stawia nas w dosyć dogodnej pozycji do samorozwoju, chociaż myślę że nie można tak zdecydowanie generalizować, często zdolność adaptacji zależy od umiejętności, a najcześciej od psychiki, a akurat braku odpowiedniego nastawienia i znajomości taktyki, przynajmniej dawnym japończykom, zarzucic nie można. Nie wiem z kolei co można powiedzieć o obecnym pokoleniu japończyków, bo do tej pory nie spotkałem żywego japonskiego kendoki/iaidoki

Ja spotkałem kilku, na tym opieram moją teorię. A kto jest w lepszej pozycji do nauki? Hmm nie wiem to chyba kwestia indywidualna pojedynczego człowieka.