W dniu dzisiejszym doczekałem się wreszcie przesyłki zza granicy. Jak się pewnie domyślacie przyszło do mnie tytułowe tanto. Nie będę się rozwodził nad swoim zadowoleniem z faktu posiadania tego miecza, bo zapisałbym ze dwa monitory tym zadowoleniem. Tanto namierzyłem osobiście sam w bezmiarze internetu, a Graf wydał pozotywną opinię oby go brać. Poza tym rola Grafa w zakupie była podstawowa, to on korespondował ze sprzedawcą, ustalał sposób zakupu i drogę przesyłki. Takze Grafie dziękuję za to wsparcie i proszę o więcej no bo na pewno przyjdzie czas i na katanę.
A teraz parę detali:
Tanto tylko w oprawie shirasaya, nawet habaki jest drewniane.
Nagasa: 23,0 cm
Motokasane: 6,5 mm
Motohaba: 2,67 cm
Sakikasane: 5,5 mm
Tanto jest nie sygnowane, a były właściciel hamon określił mianem Toran, zaś jego wiek oceniał na początek XVIII w.
A teraz to co najlepsze czyli fotki, od razu uprzedzam, że są to zdjęcia które były właściciel przesłał do Grafa na naszą prośbę -
Oczywiście nie będę pisał banałów że zdjęcia nie oddają w pełni urody, którą to tanto przedstawia. A co Wy sądzicie o tym nabytku ?
Podobny hamon ma jak moje nowe wakizashi które właśnie szlifuję,i zastanawiałem się trochę nad nim czy będzie ,pozytywnie przyjęty a tu proszę podobny.
Teddy będziesz oprawiał , a czy napiszesz ile zapłaciłeś.
Bisonn, tanto oczywiście będzie oprawiane i to tu w Polsce, a jeżeli chodzi o jego cenę no to mówią że dorośli męszczyźni o pieniądzach na forum publicznym nie rozmawiają (chyba ze strachu że namierzą ich wydatki szanowne małżonki ). W każdym razie nie była to cena wygórowana, ale też nie superokazja, bo "frajer właściciel nie wiedział co sprzedaje".
Paweł, dziękuję Ci za Twoją diagnozę co do wieku tego tanto. Jeżelibyś mógł w prostych słowach wyjaśnić dlaczego tak sądzisz to byłbym Ci wdzięczny - cienki z wiedzy o nihonto jestem jak najcieńsza seppa i chcę się trochę poduczyć od mądrzejszych.
GRatulacje Teddy, widzę że cierpliwość popłaciła. Mi osobiście tanto też się podoba, ma specyficzny drapieżny kształt. A co do wieku to również uważam że to shin shinto choć nakago ma stylizowane na dawniejszy okres. Jednak najlepiej obejrzeć na własne oczy by dokładniej ocenić.
Cześć
Dziękuję koledzy za miłe słowa, a co do oglądania tego tanto "w realu" jak mówią młodzi, no to obiecuję tym, ktorzy wybiorą się na wystawę mieczy do Centrum Manggha w Krakowie w terminie, w którym będę tam z Grafem (wyjazdowe spotkanie forumowe), że zabiore je ze sobą abyśmy pooglądali wspólnie i przedyskutowali jego wady i zalety.
I jeszcze korzystając z okazji, że przedmiotem tego tematu jest tanto, chciałbym prosić o przybliżenie mi oraz innym mniej obeznanym z nihonto forumowiczom (taki króciutki wykładzik pisemny) różnych funkcji tanto w czasach samurajów i związanych z tym różnych ich kształtów i wymiarów. Bo czasem słyszy się lub czyta jakieś sformułowania nazewnicze dotyczące tanto, a człowiek ciemny jak tabaka w rogu
Z góry dziękuję, pozdrawiam
Polecam ksiazke autorstwa Suzuki o tantach.Do ksiazki dolaczone jest tlumaczenie angielskie.Wklejam robocze tlumaczenie :
KAMAKURA
Tanto istniało, czego nie trzeba mówić, poprzez okres Heian; było tam kilka znanych głowni, i tanto w odróżnieniu od Tachi było używane do celów praktycznych. Obecnie w wyniku naturalnego tempa zużycia oraz efektu czasu, liczba mieczy, które dotrwały do dziś jest bardzo mała.
Jest mała różnica między nakago tanta i tachi, ale typy nakago takie jak furisode pod koniec nie były widywane. One były tak konstruowane, aby pasowały do tak zwanych „tsuga nagari” opraw i były używane głównie jako metezashi. Zakończenie trzpienia widywane w pracach Yamato Hosho to ichimonji, u Senjuin i Tegai katasogi, a u Masamune i Sadamune znajdziemy typ kengyo.
Wczesne Kamakura to prace Awataguchi Hisakuni i Yukihira z Bungo. Są to zazwyczaj miecze uchi- zori, ale wśród nich można znaleźć także takie z małym sori.
W środkowym Kamakura mamy obfitość wytężonych mistrzów tant w całym kraju, prace wielu z nich przetrwały do dziś. Ich miecze to głównie miecze małe, w stylu hirazukuri z uchizori, ale w Yamato okazjonalnie można spotkać też konstrukcję zwaną Kammuri otoshi zukuri.
W późnym kamakura mamy raczej długie hirazukuri bez sori. Na zmianę w tanto wpływał fakt, że wczesne Kamakura było nadal pod dużym wpływem kultury Heianu, ale od środkowego Kamakura na skromność i odwagę duszy wojowniczej oraz z konieczności urodzenia blisko walki na polu bitwy odchodzi się od wyrafinowanej elegancji na rzecz jasnego i silnego stylu.
Rzeźby, które znajdujemy na niektórych głowniach nie są elementem dekoracji, lecz są to symbole wiary religijnej. Smok i ken pochodzą z kultu Fudo Myo-o. Pod koniec okresu mamy nową wiarę, tę w Hachimana, i pojawiające się rzeźby z takimi zwrotami jak „Namu Hachiman Dai-Bosatsu”. To jest także czas wielkiego specjalisty od rzeźb Daishinbo, ucznia Shintogo Kunimitsu. Od tego czasu znajdujemy różne kombinacje rzeźb hi, boni, ken itp.
W robieniu tachi wybitna zaletą były zawsze świetna stal oraz znakomite wykucie. Nie trzeba dodawać, że to miało zapobiec łamaniu się głowni nawet przy uderzeniu jedną o drugą. W przypadku tant, gdzie nie martwiono się o ich złamanie, miecznicy Heianu nie oddawali tyle czasu i uwagi ich wykłuciu. W Kamakura natomiast przy robieniu tant wymagana była stal wysokiej jakości z delikatną środkową (centralną) [shin-gane. Tak więc każda szkoła rozwinęła właściwą technikę kucia.
Hamon tanta jest także mniej więcej taki jak Tachi, ale w tantach nie choji midare typu, popularnego w tym czasie w Bizen. Gunome midare i suguha Nagamitsu i Kagemitsu są raczej typowymi (reprezentatywnymi) typami dla Bizen. Wszelako (aczkolwiek) w tancie grupy Ichimonji wprawdzie są bardzo rzadkie, nie ma tam prawie choji.
?W mieczach Yamashiro zręcznie praktykuje się oryginalny suguha hamon, ale w niektórych przypadkach, jak u Rai Kunimitsu znajdujemy typ midare. Sa to wyjątki, co jasno udowadnia fakt, że mamy takie miecze Toshiro Yoshimitsu, które są identyczne jak ( są zidentyfikowane) Midare Toshiro.
Następnie jest tradycja Yamato bazująca na suguha z gunome i hotsure. W Soshu mamy wielkiego mistrza Shintogo Kunimitsu i w tej samej linii Kunihiro, tak samo jak wybitnych mieczników Yukimitsu, Masamune i Norimune. Kunimitsu był specjalista od suguha ( jest jedno sławne tanto z imieniem Midare Shintogo), ale kształtem głowni zalicza się go obok ?Awataguchi Yoshimitsu jako jednego z wielkich mistrzów. Yukimitsu i masamune sporadycznie używali suguha jak ich mistrz, przeważnie robili typ midare, bazujący na hamonie notare. Ich prace mają cudownie atrakcyjne poczucie spokoju. Głownie Norishige cechuje styl uchizori z równa krawędzią ( fukura kareru) znany jako takenoko zori, unikalny typ w tym okresie. Także nie typowe jest używane przez niego choji, i nie znajdziemy suguha.
Miecznicy Kamakura:...
NANBOKUCHO
Gdy restauracja Kemmu cesarza Godaigo zostało zniszczona przez rokosz (bunt) Ashikaga Takauji, frakcja Godaigo uciekła do Yoshino na południu, gdzie kontynuowali opozycje wobec północnego dworu w Kyoto, który był wspierany przez Ashikaga Takauji. Tak więc do czasu zjednoczenia tych dwóch dworów upłynęło 60 lat wojen obejmujących cały kraj.
Ta wojna rozdarła okres Północnego i południowego dworu (Nanbokucho) przynosząc nowy styl w mieczach. Prace poprzedniego okresu były eleganckie , i nawet gdy były śmiałe i mocne zachowywały ustaloną wyrafinowaną dostojność. Teraz znajdziemy zmiane w kierunku wielkości (okazałości, wspaniałości), pojawienie się imponującego odachi, nodachi ( długie i ciężkie miecze, zawieszone na plecach z rękojeścią wzdłuż [przez] lewe ramię) i długiej naginaty. Ich głownie są długie i cienkie z płytkim sori.
Tanto tego okresu także odzwierciedla ten trend. Są one za zwyczaj długie i maja ponad 40 cm. oraz cienkie głownie i płytkie sori. Ten styl jest widoczny u Akihiro i Hiromitsu z tradycji Soshu zapoczątkowanej przez Masamune i był on popularny w całym kraju. Bardzo rzadko natkniemy się na tanto u Samonji i innych o ekstremalnie małym typie niespotykanym do tego czasu, które są jedynie miniaturami wakizashi wspomnianych powyżej, której zachowują ich cechy.
W tym okresie działało wielu wybitnych mieczników w różnych prowincjach. Zwłaszcza Bizen rozkwitało i widać tu powstawanie nowego stylu u tzw. mieczników „ Soden Bizen” szkoły Kanemitsu, tak samo jak u Nagayoshi, Yoshikage, Omiya Morikage i innych.
Jeśli typ suguha przedstawia spokój (się), to można powiedzieć że typ midare reprezentuje aktywność (do). Az do końca Kamakury „spokój” głowni suguha przeważał, ale w Nanbokucho dominuje styl midare bazujący na hamonie notare i widzimy występowanie głowni „aktywnych”, które są odważne (śmiałe, wyraźne), ambitne i proste.
Miecznicy:...
MUROMACHI
Dwór północny i południowy, oba wyczerpane po latach walk w końcu zaczęły zmierzać ku pojednaniu. Po trzech pokoleniach szogunów Ashikaga (Takauji, Yoshiakira i Yoshimitsu) południowe cesarstwo Gokameyama wróciło do Kyoto i ponowne zjednoczenie dworów w końcu zostało prawnie ustalone przez kolejne sukcesje dworów Północnego i Południowego.
Szogunom Ashikaga brakowało silnej podstawy: byli oni w stanie utrzymać się przez 15 pokoleń, 240 lat ich panowania doświadczyło ciągłych warcholskich sporów i następujących bojów między różnymi klanami i potężnych posiadaczy. Pomimo to, wbrew tłu politycznemu zamieszaniu i społecznemu niepokojowi panowanie szoguna Yoshimitsu wyróżnia się jako złoty wiek kultury i sztuki. Z tego okresu wyrafinowania estetycznego wyrasta Kultura Kitayama przejawiająca się wspaniałym Kinkaku ( Złoty Pawilon) Rokuonji.
Ósmy szogun, Yoshimasa mało interesował się polityką i oddał się kulturze. Z gronem koneserów stworzył Kulturę Higashiyama i zbudował Ginkaku (Srebrny Pawilon) w Jishoji. Ta kultura była pod silnym wpływem dynastii Ming, której kultura otwierała w owym czasie Japonię przez handel z Chinami.
Było jak było, ale w kwestii broni okres Muromachi był słaby. Od wojny Onin były ciągłe walki, skutkiem czego był to okres masowej produkcji, a następstwem tego był napływ (potok) broni niskiej jakości znanej jako kazu-uchi mono lub taba-gatana (kute w wielu ilościach). W kontraście do tego mamy tak zwane chumon-uchi ( broń robiona na zamówienie), którym przysługiwało szczególne traktowanie. Na trzpieniach tych mieczy znajdziemy imiona, oficjalne tytuły i w niektórych przypadkach imiona osób zamawiających te prace. Te sztuki są wysoko cenione przez miłośników broni.
Do czasu Muromachi słowo katana było generalnie odnoszone do tanta, długie głownie zaczynały być nazywane uchikatanami. Koshigatana to katana noszona w pasie, od czasów Kamakury używana była razem z tachi jako sashizoe gdy używana była zbroja, w oprawie aikuchi bez tsuby. Zatem głownią używana do koshi-gatana było tanto i zaczynjąc od Nambokucho oczywiście to co teraz nazywamy wakizashi także było używane.
Małe tanta noszone przy szatach były także nazywane futokoro katana. Używano do nich także aikuchi koshirae z okrągłym kojiri i oczywiście bez origane ( zaczepy kaerizumo aby trzymały się przy przepaskach). Tachi i uchikatana kute były głównie do rozkołysanych uderzeń, podczas gdy tanto i wakizashi oryginalnie kute były do pchnięć. Ale wśród prac z Muromachi znajdziemy takie, które wiernie naśladują miecze w stylu Kamakura. Z głowniami uchizori o długości siedmiu lub ośmiu sun, i inne z głowniami sunnobi jak w Nambokucho o długości jednego shaku, dwóch lub trzech sun. Niemniej jednak podczas gdy długości głowni są takie same , to podstawę w tym okresie stanowi wąska głownia z płytkim sori. Po środkowym Muromachi pojawiają się raczej obszerne (długie), silne saki-zori głownie o długości mniejszej niż jeden shaku i razem z nimi nowy styl ryobazukuri. Interesujące jest to, że wśród hirazukuri i ryobazukuri tworzonych w tym okresie popularne są małe głownie o długości mniejszej niż pięć sun. Były one prawdopodobnie używane jako futokoro katana.
W tym okresie działało bardzo wielu mieczników. Prym wiodło Bizen, a za nim Mino, niemało też było w Bungo, w północnej prowincji, Mihara, Yamato, Soshu i gdzie indziej. Grupa Aoe, która działała do Nambokucho w Bitchu z jakiś powodów zupełnie znikła.
W tym wieku, gdzie dobrzy miecznicy byli rzadkością tworzyła grupa zwana Oei Bizen, która rozkwitła w trakcie Ery Oei na początku Muromachi. Dwóch najlepszych z tej grupy to Yasumitsu i Morimitsu, obaj świetni miecznicy z dorobkiem sławnych prac. Wykwalifikowani miecznicy z Bizen zaczynający w Muromachi to Norimitsu, Sukemitsu, Katsumitsu, Munemitsu, Sukesada, Tademitsu i Kiyomitsu. W Mino w Akasaka jest Kanemoto znany ze swojego sambonsugi hamonu, a w Seki do dobrych mieczników zalicza się Kanesada i Kanetsune. W Ise sławni są Muramasa i Masashige, a w Bungo mamy Taira Nagamori. W prowincji północnej sławni miecznicy to Tomoshige i Yukimitsu z grupy Fujishima.
Miecznicy:...
MOMOYAMA
W 1568 Oda Nobunaga wkroczył do stolicy/... z piętnastym szogunem, Ashikaga – Yoshiaki. Realizując swój główny cel zjednoczenia całego kraju na początku zniszczył swoich bezpośrednich wrogów Asakura Yoshikage z Echizen z Asai Nagamasa z Omi. Potem ruszył aby pokonać Takeda Katasuyori z Nagashino. Wielkie zwycięstwo odniósł dzięki użyciu armaty/pistoletu/broni palnej.
Pistolety były początkowo wprowadzone do Japonii na wyspie Tanegashima przez portugalski statek w 12 roku Temmon (1543). W stylu walki od Wojny Gempei przeważała kawaleria(jazda), która odgrywała główną rolę, ale po pojawieniu się pistoletów/armat działania wojenne zostały zrewolucjonizowane przez wpływ nowych taktyk bazujących na piechocie, która mogła prześlizgnąć się przez górskie tereny i bagniste grunty i dokonać błyskawicznego ataku na każdym rodzaju terenu. Dlatego też powszechny żołnierz stał się podstawą siły militarnej.
W 1582 Nobunga opuścił Azuchi, aby pomóc Toyotomi Hideyoshi, który oblegał armię Mori Terumoto w zamku Takamatsu. W trakcie drogi zatrzymał się w Honnoji w Kyoto, gdzie w przeddzień pomyślnego zjednoczenia kraju został zdradzony i zabity przez swojego wasala Akachi Mitsuhide. Hideyoshi natychmiast zawarł pokój z Mori i zawrócił/powrócił prosto do stolicy. W walce o Tennozan zgładził Mitsuhide. Potem Hideyoshi przejął długie batalie Nobungana i zrealizował zjednoczenie kraju. W 11 roku Tensho (1583) zbudowała zamek Osaka i zamieszkał w nim. Dwa lata później został Regentem i w tym samym roku Kanclerzem Królestwa, tym samym osiągając szczyt sukcesu. Jednak w 3 roku Keicho(1598) w zamku Fushimi odszedł, zostawijąc wiersz:
Jak rosa pojawiam się
I znikam.
Cała ta chwała była
Marzeniem marzeń.
Dlatego wraz ze śmiercią Hideyoshi zmagania weszły w decydujący etap w Sekigahara. W skład armii zachodu wchodzili Ishida Mitsumari, Shimazu Yoshihiro, Yoshikawa Hiroie, Mori Hidemoto, Ankokuji Ekei, Chosokabe Morichika itd. Armia wschodu w swych szeregach miała Tokugawa Ieyasu, Kurota Nagamasa, Hosokawa Tadaoki, Kato Yoshiaki, Ii Naomasa, Fujido Takatora, Fukushima Masanori, Yama-no-uchi Kazutoya, Asamo Yukinaga, Ikeda Terumasa itd. Nastąpiły zaciekłe walki, zakończone wielkim zwycięstwem sił wschodnich. Tokugawa Ieyasu miał całkowitą siłę. W 8 roku Keicho(1603) został szogunem i założył (zorganizował) swój wojskowy rząd w Edo, tworząc podstawę 300-letniego panowaniaTokugawa.
Historycznie okres Nobunaga i Hideyoshi znany jest jako „ Azuchi Momoyama Period”. Kulturowo rozwój tego okresu wyznacza się do około Kanei era ( 1624-1644), podczas rządów trzeciego szoguna Tokugawa Iemitsu. Historycy do spraw broni japońskiej nazywają ten okres „Momoyama”, który trwał od Keicho Era (1596- 1615) do około Kanei Era. Miecze z Momoyama nazywane sa „shinto”(nowe), podczas gdy wybitne z poprzedniego okresu znane sa jako „Koto” (stare miecze).
Momoyama była punktem zwrotnym w historii miecza japońskiego. Setki lat wojen doprowadziły do wielkiego popytu na broń, a konsekwencji do produkcji masowej. Ale zjednoczenie kraju za Nobunaga i Hideyoshi i ustanowienie pokoju za Ieyasu zakończyły masową produkcję i dprowadziły do rozkwity zapotrzebowania na broń o artystycznych walorach i solidnej sile przypominającą broń ze złotych czasów Muromachi i Kamakura.
Okres ten to czas upadku tachi i rozkwitu uchigatany noszonej przy boku. Wraz ze zmianą stylu walki broń ta stała się podstawową i feudałowie oraz samuraje skracali swoją broń do rozmiarów uchigatany bez względu na to czy miecz był sygnowany czy nie. Głownie to Tensho surigate (1573-1591) albo Keicho surigate ( 1596-1615).
Wczesne prace shinto mają formę suriage. One nie naśladowały stylu z Muromachi, ich silnym punktem jest raczej to, że jakoś przykład brano styl Nambokucho i Kamakury, gdzie tworzyło wielu wybitnych mieczników. Te miecze to narodziny charakterystycznego stylu i kształtu shinto.
Jeśli chodzi o tanto to w Momoyamie widać ich zanik/ upadek/ zmniejszenie. Jest to wynikiem tego, że przykładowy samuraj nosił teraz tylko daisho (para długiego i krótkiego miecza) i nie potrzebował dlatego innych. Dla pewności, zapotrzebowanie na tanto nie znikło całkowicie, ważni samurajowie, panowie, podwładni szogunom nosili lekkie tanto w domu. Byli to najczęściej stare, sławne tanto. Potrzeby produkcji nowych nie było.
Umetada Myoju uważany jest za założyciela shinto. Pochodził z długiej rodziny świetnych mieczników pracujących dla szogunów Ashikaga, mówił na siebie wnuk 25 pokolenia pochodzącego od Sanjo Munechika. Nasladował styl szkoły Shizu z Prowincji Mino. Był znany nie tylko jako świetny miecznik, ale także dzięki tsubie( która może być uważana za jego mocna stronę) oraz umiejętności rzeźbienia(chyba chodzi i horimona). Zarówno jego katany jak i tanta maja świetne horimono.
Mniej więcej w tym samym czasie co Myoju mamy Hirokuri z Ichijo Horikawa w Kyoto. W skład jego szkoły wchodzą tak zręczni miecznicy jak Dewa Daijo Kunimichi, Kuniyasu, Echigo no Kami Kinitomo i Osumija Masahiro oraz w czasach schyłku szkoły Izumi no Kami Kunisada i Kawachi no Kumi Kunisuke. W tej grupie Horikawa, Kunihoro i Dewa Daijo mają szczególnie wybitne tanta. Izumi no Kami Kunisada, który przeniósł się do Osaki, także produkował sławne tanta, a jego silna stroną były kopie tant Sadamune.
W Edo był miecznik szoguna, który nazywał się Yasutsuga, wprawiony w używaniu nambantetsu (południowe dzikie żelazo) oraz także Ono Shigeyoshi. W Sendai był Yamashiro Daijo Kunikane, który przywrócił tradycję Hosho. W Owari był Sagame no Kame Masatsune, drugie pokolenie Mino no Maki Masatsune, i Hida no Kami Ujifusa. W Kishu , Shigekune produkującego prace wyjątkowo świetne w dwóch stylach, Yamato Shikkake i jgo ulubionym Etchugo. W Kaga mamy Kanewaka i jego szkołę, a w Echizen w połączeniu z powyższą Yasatsuga byli tacy miecznicy jak yamashiro no Kami Kunikiyo i Higo Daijo Sadakuni.
W Kyushu znajdujemy rozkwitającą szkołę Tadayoshi, ucznia Umetada Myoju i miecznika rodziny Nabeshima z Saga w Hizen.Była także szkoła Dotanuki, która pracowała dla rodziny Hosokawa. W Kagoshima byli Izu no Kami Masafusa i inni.
W ten sposób miejsca które rozkwitły w Koto takie jak Bizen, Yamato, Kamakura, Mino teraz zanikły. W ich miejsce powstały teraz nowe rozwijające się centra umiejscowione wokół zamków w sześciu prowincjach: Settsu, Musahi, Yamashiro, echizen, Hizen, Satsuma. Innymi słowy, wielcy miecznicy wyłaniali się w zamkach wielkich feudałów- w kwaterze Hideyoshi w Kyoto i Osaka, w siedzibie Ieyasu w Edo, oraz wszędzie w (na usługach?) rodzinie Maeda z Kaga, Date z Sedai, i Nabeshima z Hizen. Także w Nagoya w rodzinie Owari, w Wakayama w rodzinie Kishu, w Fukui w rodzinie Echizen itd.
Miecznicy:....
EDO
Momoyama może być nazywana wiekiem odrodzenia, w którym wracano do wielkich prac Kamkury i Nambokucho. Po tym okresie nastąpił następny zwany Edo, termin ten odnosi się do ponad 150 lat pomiędzy erami Shinto i Bunka (1644-1804).
Po śmierci Ieyasu, który może być kojarzony z końcem okresu wojen, Hidetaka został drugim szogunem Tokugawa. Poświęcił się on rozwiązywaniu różnych problemów nowo powstałego rządu i udanemu powstaniu politycznej organizacji Ery Genna(1615-1624). W późniejszym czasie mianował trzech doradców Sakai Tadayo, Doi Toshikatsu i Aoyama Tadatoshi, aby towarzyszyli trzeciemu szogunowi Iemitsu w kontynuowaniu wzmocnionego odziedziczonego szogunatu. Gdy Iemitsu został szogunem w roku Genna(1623) rządowa struktura składała się z Radnych(roju), Doradców(wakado-shiyori), Komisarzy/Delegatów(sanbugyo), a system administracji przez rade został ukończony/zrealizowany. Wraz z ustanowieniem systemu politycznego Tokugawa rozpoczął się nowy okres w historii Japonii.
W historii miecza ten okres pokoju i spokoju przyniósł duża zmianę. Nastapiło odchodzenie od prac w stylu o-suriage z Momoyama, i pojawiło się typowe dla shinto nowy smukły styl z małym sori motohaba i wąskim sakihaba. Liczba tant produkowanych w tym czasie jest nadal mniejsza niż w poprzednim okresie. Jak już wspomniałem, tanto było noszone przez feudałów w domu lub przy zbroi jako koshigatana, tak czy inaczej nadal było mało użyteczne. Wraz ze społeczna stabilizacją, handel doprowadził do rozwoju transportu po całym kraju. Samuraje przywykli do pożytków płynących z pokoju i wykazywali stopniowo oznaki ekstrawagancji i słabości.
Hamon w tym okresie jest bardzo ozdobny w odróżnieniu do okresu poprzedniego. Był on przede wszystkim wspaniały/okazały, falisty toran(szał fal), stworzony przez Tsuda Echizen no Kami z Osaka. Inoue Shinkai produkował wybitny suguha z głębokimi nioi i nie. Kotetsu z Edo, który zajmował się robieniem zbroi, zajął się robieniem mieczy gdy był w średnim wieku udoskonali hamon gonome zwany juzuba ze wzorem zaokrąglonych główek. Ten hamon otworzył nowy niepowtarzalny świat i wzbudził wielki zachwyt.
Mimo to, wraz z postępującym pokojem zapotrzebowanie na wojsko nieuchronnie malało i od Ery Genroku (1688-1704) wytwórczość mieczy weszła w fazę pewnego zaniku. Miejscy miecznicy wspierani przez zamożnych kupców kontynuowali żyjącą produkcje mieczy, ale gdy rząd zarządził że wszystkie głownie oprócz wakizashi są zakazane nastąpił wielki kryzys w świecie broni.
Miecznicy:...
PÓŹNE EDO (BAKUMATSU)
Podczas gdy miecze z Ery Keicho są nazywane shinto, to te od Ery Bunka-Bunsei są znane jako fukkoto(ulepszone stare miecze) lub jako shin-shinto(nowe-nowe miecze). Określenie fukkoto wyraża fakt, że te nowe głownie ukazują przesunięcie z niezadowolenie z głowni poprzedniego okresu, ku pędowi do prac z Kamakura i Nombokucho. Ten nacisk na powrót do starych związany był z rozwojem ruchliwości w społeczeństwie które, w przeciwieństwie do niesprawiedliwej struktury z czasów Tokugawa, było zwolennikiem odrodzenia rządów cesarskich i które odrzucało przychylność chińskiej klasyki w zamian za japońską tradycję??????
W świecie mieczy Suishinshi Masahide, miecznik Akimoto-han w Yamagata wiół prym w fukkoto, a potem Nankaitaro Choson z Tosa do niego dołączył. Od tego czasu ruchy w stronę odrodzenia stały się widoczne w całym kraju. Masahide, czując że nadszedł już czas ruszył do Edo aby realizować swoją wizję. Tam dołączyli do niego miecznicy z całej Japonii. W ten sposób świat mieczy odżył, w przeciwieństwie do zaniku w poprzednim okresie i zaczął rozkiwać ponownie.
Bunka-Bunsei (1804-1830) to okres przemian w historii Japonii. Stara tradycja oparta na feudalizmie zanikała, a od Ieyasu zanikła zupełnie i nowy rozwój, który mógł w ostateczności doprowadzić do powrotu cesarstwa był w trakcie wyłaniania. Szogun Ienori, który był uzależniony od nadmiernych zaszczytów, planował reformy w sprawie odnowienia starych rządów. Starał się o stabilne ceny, aby ulepszyć system dystrybucji dóbr i aby utrzymać stabilność w polityce założył Kanto regionalna policję i ustanowił system zjednoczonych wiosek w odniesieniu do rejonów/dzielnic. Jednakże nic z jego planów nie wyszło, co więcej ich przeciwnikami były odłamy rodziny Tokugawa Minto i Owari. Tak więc Japonia wkroczyła w nowe Ery Tempo i Ansei(1830-1860) i w końcu po serii przeszkód, wewnętrznych jak i zagranicznych, 14 października w trzecim roku Keio(1867) 15 szogun Yoshinobu ogłosił powrót rządów cesarskich. Zatem , po 300 latach szogunat Tokugawa upadł i rozpoczęła się restauracja Meiji.
W shin-shinto jest więcej tatn niż w okresie poprzednim. Ich styl to bardziej odrodzenie Kamakura i Nambokucho niż Momoyama. Niemniej jednak znajdziemy wiele bardzo małych iryobazukuri tant, jak te widywane w późnym Muromachi.
Miecznicy:....
MEJI DO TERAŹNIEJSZOŚCI
W dziewiątym roku Meiji (1876) rząd zniósł zakaz noszenia broni. Zatem broń japońska, ze swoją długą i dumną tradycją stała się nieprzydatna i jej przyszłość malowała się czarno. Wydarzyły się jednakże pewne wojny: Sino-Japanese 1894-94, rebelia Boxerów, wojna Russo-Japanese, a potem sino-Japońska wojna z 1937-41 i wojna na Pacyfiku. Zatem użyteczność japońskich mieczy raz jeszcze została uznana i wykorzystywana przez wojsko.
W 24 roku Showa (1949) w Japonii wydarzyła się największa tragedia od czasów obalenia Meiji. W tym roku ogłoszony został zakaz produkcji jakiejkolwiek broni. Japońskie miecze zostały przetopione na broń przez okupantów Japonii, i w jednej chwili wszystkie głownie znalazły się w niebezpieczeństwie zniszczenia. Mimo to, dzięki desperackim błaganiom doktorów Sato i Homma obecni dyrektorzy Stowarzyszenia Ochrony Artystycznej Broni Japońskiej (Zaikoku hojin nihon bijutsu token hozon kyokai) broń japońska uznana została za dzieło sztuki. Potem w 28 roku Showa(1953) prawo zostało ulepszone aby zezwalało na wolną produkcje broni przy zezwoleniu Komitetu Produkcji Kulturowych Skarbów (Bunkazai hogo iinkai).
W przyszłym czasie w celu trenowania i ulepszania sztuki młodych mieczników w 1954 roku Stowarzyszenie Ochrony ustanowiło Pokaz Technologii Miecza(Sakuto Gijutsu Happyoaki) i ustanowiło system oceniania, wybierania i nagradzania nowych prac. Dwóch ze zwycięzców tej nagrody- takahashi Sadatsugu z Matsuyama w Iyo i Miyairi Akihiro z Sakaki w Nagano- zostali wytypowani jako „Important Intangible Cultural Propierties”..... Dodatkowo Sumitani Masamine z Ishikawa-ken otrzymał od stowarzyszenia honorarium w imię uznania i obecnie pracuje nad studiowaniem tradycji Bizen, w szczególności utsuri z Bizen.
W osafune w Bizen, w miejscu długo związanym z bronią japońską, Imaizumi Toshimitsu szkoli się w robieniu mieczy pomimo zaawansowanego wieku. W Tottori w Sanin mamy Kawashima Tadayoshi i na terenie całego kraju mamy mieczników szlifujących swoje umiejętności. Rok po roku ulepszamy swoje techniczne zdolności. W ostatnich latach nastąpił wzrost uznania dla tych nowych mieczników przez miłośników broni i szczęśliwie popyt na broń wzrasta.
Prace tych nowych mieczników to także tanta. W tak krótkich pracach jak tanto nie tylko mocne strony są widoczne ale zwłaszcza słabe. Z tego właśnie powodu robienie tanta to wyczerpująca praca. Teraz czekamy, aż któryś z tych nowych mieczników zrobi tanto na miarę Shintogo Kunimitsu i Awataguchi Yoshimitsu.
). W każdym razie nie była to cena wygórowana, ale też nie superokazja, bo "frajer właściciel nie wiedział co sprzedaje".
gratuluję zakupu.