.KAWABATA YASUNARI (1899-1972) - powieściopisarz jap.; 1948-65 prezes jap. Pen Clubu; czł. Jap. Akad. Sztuki; przedstawiciel kierunku neosensualistycznego; wyrażał tęsknotę za tradycyjnymi formami życia jap., wypartymi przez wpływy eur. i amer.; autor powieści m.in. Kraina śniegu (1937, wyd. pol. 1964), Głos góry (1949-54, wyd. pol. 1982), Śpiące piękności (1960-61, wyd. pol. 1987), nowel i opowiadań; 1968 otrzymał Nagrodę Nobla.
Nowa Encyklopedia Powszechna PWN
Przyznam się szczerze, że ja dopiero niedawno sięgnąłem po dzieła tego Noblisty i muszę powiedzieć, żę żałuję... żałuję, że tak późno na nie trafiłem
.Na początek przeczytałem dwa krótkie opowiadania z "Ballady o Narayamie", mianowicie "Pieśń liryczną" i "Rękę". Dwa zupełnie różne, jedno poważne i nostalgiczne, drugie wręcz fantastyczne. Nie ma się nad nimi za bardzo co rozpisywać, gdyż są one, jedynie przedsmakiem do tego co Kawabata stworzył.
Jego styl jest pełen refleksji i wątków pobocznych, na pierwszy rzut oka niepotrzebnych, lecz to tylko złudzenie. Nawet jeśli historie opowiadane w między czasie "akcji właściwej" nie przybliżają nam postaci bohatera, to mówią dużo o Japonii i Japończykach, ich sposobie życia i postrzegania rzeczywistości...
"Śpiące piękności", historia o starości wg. Japończyków i ich spojrzenie na seks. Starzec Eguchi trafia do domu, gdzie może skorzystać z usług śpiącej, młodej kobiety. Bynajmniej właścicielka nie ma na myśli stricte fizycznych rozkoszy, gdyż ludzie, którzy tu przychodzą, mają za sobą chwile świetności w tym temacie. Eguchi jest wyjątkiem, lecz on również nie przyszedł tu w tym celu. Więc czemu ludzie płącą (całkiem sporo) za sen przy boku młodej dziewczyny? Co powstrzymuje starca, od spełnienia swych pragnień?
Heh, Japończycy myślą inaczej niż reszta świata, a "Śpiące piękności" bardzo dobrze to ukazują. Lecz nie tak dobrz jak "Tysiąc żurawi", która jest 'typową' historią miłosną dziejącą się w latach 40. Mamy do czynienia z często spotykanym w ksiązakch motywem trójkąta miłosnego (ten jest z wymiennymi 'bokami'
), lecz pownownie widać jak bardzo nasze kultury różnią się od siebie. Nie ma co opowiadać, to trzeba przeczytać .A ja zabieram się właśnie, za nowo wydaną (w Polsce) książkę tego autora "Meijin - mistrz go". Zainteresowanych odsyłam na stonę: http://www.uniwersytet.uw.edu.pl/kultura/go.htm.
A co Wy sądzicie o twórczości pana Yasunari Kawabaty? Zapraszam do dyskusji
.
), ma bardzo lekki styl. Postaci są bardzo, bardzo japońskie, a jednak ich emocje i sposób myślenia są tak sprawnie oddane, że nie ma się uczucia czytania o kimś z innej planety, kimś obcym kulturowo i niezrozumiałym. Podobają mi się u niego wszystkie te odniesienia do tradycji z przeszłości, chęć jakby zachowania tego, co staje się w otaczającym go świecie coraz rzadsze, podczas gdy kiedyś było tak powszechne. Nie czytałam jeszcze powieści o go, ale spodziewam się samych dobrych rzeczy 
...
.